We zijn inmiddels twee dagen in Tsjechië vanwege de etappekoers Gracia Orlova, en de plek waar we terecht zijn gekomen valt met geen pen te beschrijven. Daarom heb ik maar even een fotoboekje voor jullie samengesteld.

Nee, we waren niet aan het verkeerde adres. Ja, dit was echt de locatie waar we de komende week zouden verblijven. Een sanatorium. En wat voor een. De rest van het peloton schijnt het allemaal maar heel normaal te vinden. Nou, ik niet. Dus kijk met me mee naar dit schitterende terrein, waar tussen de roedel rensters die is neergestreken ook gewoon oudjes knikkebollend in de zon herstellen van een enge ziekte of iets anders naars.

Het sanatorium is gelegen op een gigantisch park, met een aantal van dit soort huizen. Hier hebben ze ons hele peloton in gestopt. We hebben allemaal een sober doch schoon en praktisch ingericht kamertje.

Dit is het uitzicht vanuit mijn kamer. ’s Ochtends word ik gewekt door het vrolijke gekwinkeleer van de vogels, de zon die tussen de gordijnen door piept en het gezoem van overactieve rensters die al op de rollers zitten.

Het hele park staat vol met dit soort bankjes waarop oudjes – of soigneurs – de moede benen strekken en zich koesteren in de voorjaarszon.

We eten met het hele peloton in dit gebouw, officieel een theehuis, denk ik. Het eten is eenvoudig doch goed, maar helaas wel aan de karige kant. Ik denk dat ze in dit sanatorium niet gewend zijn aan veelvratige vrouwen.

Als ik m’n ogen tot spleetjes knijp en door mijn wimpers heen kijk, lijkt het wel alsof ik in een van de boeken van Agatha Christie beland ben. Tenminste, zo stel ik me haar plaatsen delict altijd voor.

En in deze balzaal zitten we dan aan lange tafels ons eten naar binnen te schrokken. Ik verwacht iedere keer stijlvolle dames in baljurk, heren in jacquet en het belachelijk kleine mannetje Hercule Poirot zelf binnen te zien schrijden.

Natuurlijk is het sanatoriumterrein ook rijkelijk voorzien van rustgevende kunst, alsmede kunstig gekapte struiken, waartussen Christies hoofdpersonen zich naar hartelust met elkaar smiespelend verschuilen konden.

Het contrast met onze startlocatie van vandaag kan niet groter zijn: we startten onder de rook van deze schitterende elektriciteitscentrale.

En dit kregen we als aandenken aan de etappe van vandaag: een handige mok, een keycord en een strandbal. Vooral die strandbal komt natuurlijk enorm van pas in deze etappekoers.

Qua statistieken kan ik nog het volgende melden: gisteren werd ik 7de in de proloog en vandaag finishte ik als 31ste in de eerste etappe. Morgen rijden we een tijdrit van 26 kilometer.

Tot zover. Bedankt voor de aandacht en welterusten.