Ik dacht dat ik inmiddels al een aardig door de wol geverfde wielrenster was. Nou, nee dus. Het kan altijd gekker, of beter: deze Tsjechische etappekoers wordt met de dag fascinerender.

Nu ben ik geen kenner van de Tsjechische volksaard, maar ik heb zo’n vermoeden dat de mensen hier houden van eenvoud. De proloog van woensdagavond was namelijk allesbehalve creatief: 1,1 kilometer rechtdoor over een fietspad, een u-turn en dan 1,1 kilometer terug over een autoweg. Oké, er zaten wat flauwe bochtjes in het fietspad, het eerste deel ging vals plat naar beneden en de terugweg ging dus vals plat omhoog. Ik denk dat de organisatie het daarmee enerverend genoeg vond.

En ik denk ook dat de organisatie bang was dat we zo’n spektakel niet nog een keer aankonden en dat ze daarom maar een recht stuk snelweg (echt waar, aan de andere kant van de vangrail raasden de auto’s ons gewoon met 120 tegemoet) hebben afgesloten voor onze tijdrit van 26 kilometer. Ahum: 27,5 kilometer. Ze houden mij en mijn tellertje niet voor de gek hoor, het was echt 1,5 kilometer langer dan in het routeboek stond.

Hoe dan ook: we reden vier keer over hetzelfde stuk heen en weer. Rechtdoor, u-turn om een hekje, rechtdoor, u-turn, rechtdoor, u-turn, rechtdoor, finish – en dat alles op een ondergrond zo vlak als een biljartlaken. Zelden zoiets saais gedaan. Het was niet alleen een tijdrit voor de hardrijders pur sang, maar ook eentje voor vrouwen met een harde kop. Mijn harde kop ligt kennelijk nog in Nederland. Ik wilde de lege weg voor me zo graag verslinden, maar beet me stuk in de eindeloze asfaltvlakte. Ik ben dan ook behoorlijk teleurgesteld; ik had echt wel wat meer van mezelf verwacht dan een 24ste plaats.

Nee, dan de rit van gisteren: aan spektakel geen gebrek. Vanaf de start bij de meest idyllische elektriciteitscentrale die ik in lange tijd heb gezien reden we ruim 100 kilometer door het Tsjechische heuvelland. De wegen zijn slecht, waarschuwde de organisatie ons voor vertrek. Eigenlijk vond ik dat nog wel meevallen. Toegegeven: hier en daar zaten kraters in het asfalt waar je makkelijk met fiets en al in kon verdwijnen, maar als je een beetje oplette stuurde je daar gewoon omheen.

De spanning zat ‘m in de onverwachte objecten op de weg. Auto’s, voornamelijk, maar ook vrachtwagens, fietsers, wandelaars, honden, kinderwagens en wat dies meer zij. Natuurlijk veegde de koersorganisatie de route schoon alvorens wij arriveerden, maar een deel van het verkeer trok zich daar geen zier van aan. Reed de motoragent die de auto’s tot stilstand had gebracht door omdat wij op minder dan honderd meter genaderd waren? Dan sloeg die enorme vrachtwagen toch alsnog eventjes af, onze kant op, plots een hele rijbaan vullend terwijl wij met een samengepakt peloton in volle afdaling zijn kant op kwamen vliegen. Want hee, hij was aan het werk en tijd is geld, koers of geen koers. Het leidde godzijdank niet tot botsingen. Wel tot halve hartverzakkingen.

In die zin had de organisatie groot gelijk om ons vandaag even te laten bijkomen op een geestdodend tijdritparcours. Morgen staat een bergrit op het programma, de koninginnerit. Ik ben benieuwd wat we nu weer voorgeschoteld krijgen, ik kan niet wachten op een nieuw avontuur hier in het Tsjechische land.

Klik hier voor de uitslagen en het algemeen klassement van Gracia Orlova.

Foto: Karvinsky Denik