De VAM-berg is eigenlijk geen berg. Het is een bult afval met gras eroverheen. Vuil Afvoer Maatschappij-berg heet het ding dan ook voluit. Ze hebben het vuil lekker strak bij elkaar geschoven, want de berg heeft een stijgingspercentage van 23%. Het weggetje naar de top van de troep is kort.

Maar hij hakt erin. Want de VAM-berg is nou echt zo’n berg waarop je even kneiterhard doortrekt in een koers. Iedereen weet dat, en ook iedereen weet dat het er in de aanloop naar de VAM-berg op aankomt. De aanloop is een smal slingerweggetje, en je draait een haakse bocht naar links alvorens je aan de beklimming begint.

Alleen de eersten kunnen nog met een vaartje door die bocht heen. De rensters daarachter moeten in de ankers en staan bijna stil. Jezelf dan weer op gang trekken, kost tijd. Als je niet bij de eerste tien omhoog draait, zie je ze daar op de top al hard wegrijden terwijl jij nog aan de klim moet beginnen.

Gelukkig weet je ook dat je dan niet in paniek hoeft te raken. Als er een klein groepje wegrijdt op de vuilnisbelt, zorgt het stuk parcours na de VAM-berg er vaak voor dat ‘alles weer bij elkaar komt’ (dat betekent, lieve niet-wielerkenners, dat de rensters die niet met de besten mee omhoog konden daarna de gelegenheid hebben om door hard fietsen weer bij de koplopers aan te sluiten).

Maar toch is het altijd het proberen waard, wegrijden op de VAM-berg. En dat ziet er dan zo uit.

Foto’s: sportfoto.nl