Deze zomer ben ik iedere zaterdag tussen 10.00 uur en 11.00 uur in Radio 1 Sportzomer te horen met een column. Luister hier mijn column van vandaag terug. Of lees hem hier onder.

Laat mij maar creperen als ik keihard tegen het asfalt ben gesmakt. Mij, en alle andere wielrenners. Dat scheelt óók enorm in de zorgkosten. Het lijkt me een stuk eerlijker: ik heb geen dodelijke ziekte waar ik niet om gevraagd heb, ik heb er zelf voor gekozen om in een krioelend peloton met negentig kilometer per uur van een berg af te fietsen. Dus als ik tegen de straat kwak, is dat het gevolg van mijn eigen keuzes.

Laat wielrenner Wout Poels lekker in die Franse greppel liggen, met zijn kapotte nier, gescheurde milt, gekneusde longen en gebroken ribben. Hoef je ‘m niet op de intensive care in Nancy te leggen én niet naar Nederland te vervoeren in een speciaal voor hem en zijn aandoeningen ingerichte ambulance. Makkelijk bespaard hoor, die vele duizenden euro’s die dat kost. Híj kiest er tenslotte voor om de Tour de France te rijden.

En nu we toch bezig zijn: al die skiërs die zo nodig hun benen moeten breken, laat ze lekker naar huis lopen. En laat alle weekendvoetballers met kapotte knieën en enkels voortaan gewoon strompelend of desnoods kruipend door het leven gaan.

U mag misschien denken dat ik hier grappen maak, maar ik meen het bloedserieus. Als het College voor zorgverzekeringen dan tóch een discussie over de torenhoge zorgkosten wil aanzwengelen, doe het dan op deze manier. Dat sluit ook veel beter aan bij de thema’s van de afgelopen maanden, namelijk het EK voetbal, het wielrennen in Frankrijk en de Olympische Spelen.

Kijk, ik begrijp best dat dat achterlijke voorstel om ongeneeslijk zieke mensen geen medicijnen meer te geven, dus hen met andere woorden gewoon dood te laten gaan, enkel bedoeld is om de discussie op gang te brengen. En dat het helpt om het dan scherp te stellen. Maar ik vind het voorbeeld dat het College gekozen heeft, walgelijk en volstrekt immoreel.

Want hoe kún je in een van de meest welvarende landen ter wereld over de ruggen van mensen die niet gekozen hebben voor een dodelijke ziekte zo’n discussie voeren? En dat staat nog los van de vraag of al die zieke mensen wel snappen dat het hier slechts om de discussie gaat. Ik bedoel: niet iedereen is hoger opgeleid en in staat te zien dat het doel een theoretisch debat is en niet de toekomstige werkelijkheid. Dus wat doen we die mensen aan? Niet alleen doodziek, maar ook dodelijk bezorgd. Eigenlijk zou iemand de bedenker van deze discussie moeten aanklagen wegens geestelijke mishandeling van een toch al zwakke groep.

Ik ben echt kwaad. Al is het theoretisch, je voert in een beschaafd en rijk land geen discussie over het al dan niet dood laten gaan van zieke mensen als er medicijnen zijn tegen hun kwaal. En doe je dat wel, dan zegt dat tot mijn grote verdriet alles over je land.